عکس

هر گروه نو پایی، برای بقا و تداوم کارش با مشکلات بی شماری مواجه است. مشکلاتی که خواسته و ناخواسته مجبور است با آن دسته و پنجه نرم کند. به خصوص که کار گروه در ارتباط با موسیقی باشد و مکان فعالیتش شهر مذهبی مانند اصفهان.
ارکستر سنفونیک اصفهان نیز همواره با مشکلات بی شماری دست و پنجه نرم کرده. از مشکل کمبود نوازنده، خصوصا نوازنده ی سازهای بادی، گرفته تا مشکلات نبودن جایی برای تمرینهای گروه. برخی از مشکلات مانند مکان تمرین، کمبود صندلی و پایه نت و کمبود امکانات سرمایشی و گرمایشی محل تمرین ، بعد از اجرای دی ماه که در سینمای سپاهان برگزار شد، تا حد زیادی برطرف شد. ولی مشکلات زیاد دیگری باقی ماند . به نظر من مهمترین و عمده ترین آنها، باور نداشتن برخی مسئولین به توانایی نوازندگان و دسته کم گرفتن آنها و کم ارزش شمردن حرکتی بود که آغاز شده بود. بیان این مطلب که حضور یا عدم حضور نوازندگان به سادگی با حضور یکی دو نوازنده بیشتر از تهران جبران می شود، جمله ای بود که در جلسات اخیر ارکستر بارها و بارها تکرار می شد و جز از بین رفتن حس اعتماد و همدلی بین اعضای ارکستر و از دست دادن برخی از اعضای خوب و ورزیده ی گروه نتیجه ای نداشت. همچنین کناره گیری آقای پورقاضی که سرپرست زهی ها و دستیار رهبر بودند، ضربه ی بزرگی به بدنه ی گروه وارد کرد. چرا که کار به زمان اجرا نزدیک می شد و ویولنیستی با مهارت و اعتبار و مسئولیت شناسی آقای پورقاضی در گروه وجود نداشت. گرچه حضور آقای دکتر بابومیان در غیاب آقای پورقاضی به عنوان دستیار رهبر شور دوباره ای در گروه ایجاد کرد و زحمتهای فراوانی برای گروه متحمل شدند. ولی نیاز به فردی که سرپرستی گروه زهی را به عهده بگیر همچنان پابرجا ماند.
دو روز مانده به اجرا چند نفر نوازنده از تهران به جمع اضافه شدند که این زمان، برای ایجاد هماهنگی های لازم بین اعضای گروه، بسیار کوتاه بود. به خصوص که جناب آقای انتظامی از دی ماه تنها سه بار سرتمرین ها حضور پیدا کرده بودند. هماهنگ کردن نوازنده های تازه با گروه، هماهنگی صدا ، نور، نت و فضا به طور همزمان برای اجرایی با این عظمت کار بسیار مشکل و غیر منطقی بنظر می رسید که از نظر روحی برای تمام افراد فشار مضاعفی بود بر فشار تغییر مکان اجرای ارکستر و مسائلی که بین مسئولین و اعضا در جریان بود.
همچنین حساسیت کار و دسته کم گرفته شدن اعضای گروه زهی اصفهان توسط برخی از اعضای محترم نوازندگان تهرانی منجر به ایجاد تنشهای پنهانی در گروه شد.(که شاید حضور سرپرستی توانا و بامهارت و نیز نادیده گرفته نشدن توانایی اعضای گروه از جانب مسئولین، مشکلاتی چون کمبود پیک آپ و میکروفن برای نوازندگان سازهای زهی اصفهان پیش نمی آورد و نوازندگان در آرامش و همدلی بیشتری می توانستند ساز بنوازند.) گرچه چنین تنشهایی بیشتر مربوط به شب اول کنسرت می شود. طبیعی ست که افراد صاحب اسمی مانند آقای سهیل دهبستی، علی جعفری، رضا عالمی، سیاووش ظهیرالدینی، کریم قربانی، علیرضا خورشیدفر و .... که ده ها اجرای صحنه ای و استودیویی داشته اند، کار برایشان حساس تر بود و ناهماهنگی های صدا و نور در شب اول باعث شده بود نگرانی ها برای همه، ابعاد گسترده تری داشته باشد و ناآرامی هایی به همراه داشته باشد. ولی پس از شب اول که اجرا با موفقیت نسبی همراه شد، تاثیر بسیار مثبتی در روحیه ی بچه ها داشت. به طوری که در دو شب بعدی همه آن تنش ها و نا آرامی ها جای خود را به آرامش و لبخند داد. لبخند از سر رضایت و لذت از ساز زدن در کنار بزرگانی که آرزوی هر نوازنده ی جوان و تازه کاری ست. شب سوم با قدرت تمام قطعات اجرا شد و باحداقل اشتباه، رضایت تک تک اعضای گروه فراهم شد. به خصوص قدردانی جناب آقای انتظامی از بچه ها، و ارج نهادن به زحمت های آنها توسط ایشان، تمام خستگی این مدت را از ذهن ها بیرون کرد و خاطره ی خوشی از آن روزها و شبها که در کنار هم ساز زدیم به جای گذاشت. مطمئنا اگر زمان بیشتری برای تمرینها در نظر گرفته شده بود ارکستر جوان اصفهان از تجربه و دانش نوازندگان باتجربه ی تهرانی بهره ی بیشتری می برد و در محیطی آرامتر و خالی از تنش کار، هماهنگی بهتری می یافت.
گرچه کمبود حضور گسترده ی رسانه های جمعی در کنسرت واقعا به چشم می خورد. بی توجهی مسئولین صدا و سیما برای اطلاع رسانی کنسرتی به این عظمت و کمبود نقدهای مناسب و سازنده در رابطه با اجرای ارکستر واقعا ناراحت کننده بود. چرا که بهترین نتیجه ی تمام زحمات ما در همین نقدهای سازنده است.
برخی از شنوندگان از سر و صداها و جابه جایی مدام صندلی ها شکایت داشتند و نیز از فضای کنسرت، به دلیل عدم تسلط و نداشتن دید مناسب ناراضی بودند. که این مسائل لطفی بود که مسئولین شهر در حق ارکستر روا داشتند. ولی در کل اکثر شنوندگان از داشتن چنین ارکستری با این عظمت به وجد آمده بودند که برای تک تک اعضای ارکستر افتخاری بود که به کمک نوازندگان تهرانی و کادر زحمت کش هیئت مدیره و در راس آن آقای انتظامی فراهم شده بود.
گرچه در پایان سه شب کنسرت کوچکترین دستمزدی به اعضای اصفهان پرداخت نشد، ولی خواست بسیاری از اعضای ارکستر از مسئولین بیش از دستمزد احترام به توانایی ها و جدی گرفته شدن اعضا و نیز ایجا فضای بدون تنش و آرام و همدلانه است. بدون زد و بندهای رایج و بدون تبعیض های مختلف. و استفاده از نوازندگان برجسته ی شهر همچون آقای قومی نژاد، آقای بابومیان و ... به جای نوازندگان تهرانی ست. به نظر من ارکستر سنفونیک باید جایگاه تمام نوازندگان برجسته و علاقه مند شهرمان باشد. نوازندگانی که دستهای هنرمندی دارند که به خاطر چند دستگی ها و تنشهای موجود در گروه ها در خلوت و سکوت و تنهایی ساز می زند و فرصتی برای ارائه ی توانایی های خود پیدا نمی کنند. بهتر است غرور را کنار بگذاریم و دست در دست هم دهیم به مهر . به امید روزی که ارکستر سنفونیک شهرمان محلی باشد برای پرورش نوازندگان زبردست و پذیرای نوازدگان جوان و جویای دانش.
در آخر باید بگویم چیزی که مسلم است اینکه ارکستر با همه ی سختی ها و مشکلاتش باعث رشد و پیشرفت نوازندگانش بوده. چه بسیار بودند افرادی که موسیقی برایشان سرگرمی بیش نبود، چه بسیار بودند کسانی که نوای سازشان چندان دلنواز نبود و چه بسیار بودند کسانی که از کار موسیقی در این شهر ناامید شده بودند. ولی تشکیل ارکستر و آشنایی بچه ها با افراد برجسته و نوازندگان ماهر و نیز رهبر نازنینی چون جناب آقای مجید انتظامی شور دوباره و اشتیاق برای کسب مهارت را در بچه ها زنده کرد. جا دارد از آقای پدرام پورقاضی که نقش بسیاری در ایجاد پیشرفت و علاقه در بچه ها داشتند کمال تشکر را داشته باشم.
باشد که با برنامه ریزی های درست و برگزاری کلاسهای آموزشی برای اعضای ارکستر، سطح ارکستر روز به روز به سطح استاندارد خود نزدیکتر شود.